Jak odbierac cyfrową telewizję naziemną

Aby odbierać telewizję cyfrową, możemy używać zwykłego telewizora z dołączonym dekoderem (zwanym set-top-boksem) lub nowego telewizora z wbudowanym dekoderem. Problem nie dotyczy osób, które chcą korzystać wyłącznie z kablówki lub platform satelitarnych. Większość wykorzystywanych obecnie anten pozwoli nam odbierać telewizję w nowym standardzie. Dekoder (set-top-box) to pudełko stawiane pod, nad lub obok telewizora, w którym sygnał cyfrowy zostanie odszyfrowany i zamieniony na programy, które zobaczymy na ekranie. Dekoder taki zna każdy, kto zetknął się z telewizja kablową lub satelitarną.Osoby, które wymienią stary telewizor, nie będą musiały kupować osobnego dekodera. Najnowsze telewizory mają już zamontowane te urządzenia. Przy kupnie nowego odbiornika należy jednak upewnić się, że ma on wbudowany dekoder. Dodajmy, że set-top-box lub telewizor z wbudowanym dekoderem naziemnej telewizji cyfrowej powinien mieć możliwość odbierania programów telewizyjnych w tzw. standardowej rozdzielczości (SDTV) oraz w tzw. wysokiej rozdzielczości (HDTV) oraz możliwość dekodowania obrazu zakodowanego zgodnie ze standardem MPEG-4 oraz możliwość dekodowania dźwięku zakodowanego zgodnie ze standardem MP2 (MUSICAM) i dźwięku wielokanałowego zakodowanego zgodnie ze standardem (Dolby Digital Plus).Standard MPEG-2 dostępny w niektórych sklepach nie umożliwi odbioru NTC w Polsce. Przy odbiorze sygnału telewizji cyfrowej sprawdzą się prawie wszystkie anteny używane dotychczas. Wyjątkiem są tzw. anteny siatkowe, w szczególności stosujące tzw. wzmacniacze szerokopasmowe – przypominają one z wyglądu suszarki do bielizny.

Nadchodzi era naziemnej telewizji cyfrowej w Polsce

Nadchodzi DVB-T era telewizji cyfrowej. W zdygitalizowanym świecie coraz więcej analogowych technologii zastępowanych jest ich cyfrowymi odpowiednikami. Za jakiś czas do historii w Europie przejdzie klasyczna analogowa transmisja telewizyjna, którą zastąpi sygnał DVB-T. Nie wszyscy jednak wiedzą czym jest telewizja cyfrowa, czym się różni od dotychczasowej telewizji naziemnej, kiedy w Polsce cyfrowy sygnał zastąpi analogowy oraz co zrobić, by korzystać z cyfrowej telewizji w domu. Naziemna telewizja cyfrowa Osoby przeglądające materiały dotyczące telewizji cyfrowej bardzo szybko natkną się na powszechnie używany skrót DVB (ang. Digital Video Broadcasting), który przez wielu autorów, nie bez przyczyny, traktowany jest jako synonim telewizji cyfrowej. Sam skrót DVB określa zbiór norm opracowanych przez konsorcjum ponad 270 firm i nadawców, którzy zrzeszyli się w celu opracowania standardów wykorzystywanych w cyfrowej transmisji sygnału telewizyjnego oraz towarzyszących mu sygnałów audio i dodatkowych danych. Normy związane z telewizją cyfrową DVB publikowane są przez Europejski Instytut Norm Telekomunikacyjnych, Europejski Komitet Normalizacyjny Elektrotechniki oraz Europejską Unię Nadawców. Nie tylko DVB-T, ale też DVB-C, DVB-S i DVB-H Standardy dotyczące cyfrowej transmisji telewizyjnej podzielone zostały na cztery główne grupy, zwane standardami nośnikowymi, które różną się sposobem nadawania i częstotliwością sygnału. Pierwszą z nich jest cyfrowa telewizja satelitarna DVB-S (ang. Satellite), drugą cyfrowa telewizja kablowa DVB-C (ang. Cable), trzecią cyfrowa telewizja naziemna DVB-T (ang. Terrestrial), czwartą, ostatnią DVB-H (ang. Handheld), która dostosowana jest do wymagań urządzeń przenośnych takich jak telefony komórkowe czy tablety. O co w tym wszystkim chodzi W 2006 roku na specjalnie zorganizowanej konferencji w Genewie, kraje zrzeszone w Europejskiej Unii Nadawców zatwierdziły dla całej Europy plan cyfryzacji emisji naziemnych programów telewizyjnych. Na konferencji tej ustalono, że telewizja analogowa na terenie Europy powinna zniknąć najpóźniej w 2015 roku. Dla państw Unii Europejskiej plan przechodzenia od emisji analogowej do cyfrowej koordynują instytucje Unijne. Polska początkowo miała wyłączyć telewizję analogową do końca 2012 roku, jednak termin ten został przedłużony i ostatecznie ostatni nadajnik analogowy ma zostać wyłączony do 31 lipca 2013 roku. W Polsce proces przechodzenia na odbiór cyfrowy monitorowany jest przez Urząd Komunikacji Elektronicznej i Krajową Radę Radiofonii i Telewizji. W wyniku ustaleń konferencji w Genewie, Polsce przydzielono osiem tzw. multipleksów DVB-T, określanych skrótem MUX (od ang. multiplex). Multipleks należy tu rozumieć jako pojedynczy zbiorczy kanał telewizyjny (kanał częstotliwości), w którego wnętrzu umieszcza się kilka lub kilkanaście oddzielnych programów telewizyjnych i radiowych. Innymi słowy multipleks jest czymś na kształt kontenera danych, i nie należy go mylić z fizycznie rozmieszczonymi na terenie polski masztami nadawczymi, pracującymi na różnych kanałach częstotliwości, których może być kilkadziesiąt lub nawet kilkaset.Upakowanie w jeden kanał telewizyjny (multiplex) kilku lub kilkunastu programów możliwe stało się dzięki zastosowaniu kompresji danych i nowoczesnych sposobów modulacji sygnałów dla fal radiowych. Normy DVB-T dopuszczają kompresję sygnału telewizyjnego z wykorzystaniem kodowania MPEG-2 lub MPEG-4 (H.264/AVC). W różnych krajach stosuje się różne typy kodowania. W Polsce, ze względu na większą kompresję, zdecydowano się wdrażać telewizję DVB-T na standard MPEG-4. Z kolei np. w Niemczech, podobnie jak w większości krajów Europy Zachodniej, gdzie telewizja DVB-T wdrażana była wcześniej, wykorzystywany jest obecnie standard MPEG-2. Niezależnie od sposobu kompresji MPEG-2/4, standard DVB-T przewiduje nadawanie programów telewizyjnych w wysokiej rozdzielczości Full HD (1920 x 1080 pikseli) lub HD Ready (1280 x 720). Kodowanie wielokanałowego dźwięku odbywa się zaś zgodnie ze standardem Dolby Digital Plus (EAC-3). DVB-T: co potrzebujemy do odbioru Aby odbierać w Polsce naziemną telewizję DVB-T potrzebny jest odbiornik telewizyjny wyposażony w tuner cyfrowy DVB-T i dekoder MPEG-4 (H.264/AVC). Praktycznie każdy nowy telewizor dostępny obecnie w polskich sklepach spełnia te wymagania. W starszych telewizorach odbiór cyfrowej telewizji naziemnej możliwy jest po dokupieniu specjalnej przystawki STB (ang. set-top-box), która nazywana jest też przez wiele osób dekoderem lub tunerem DVB-T. Taka przystawka wyposażona jest w cyfrowy dekoder i tuner DVB-T, do którego podłącza się antenę telewizyjną. Przystawka STB dekoduje cyfrowy sygnał, a następnie wysyła do zwykłego telewizora tradycyjny analogowy sygnał za pośrednictwem złącza antenowego bądź analogowych złączy wideo SCART, S-Video, Composite (chinch). Dzięki temu stary odbiornik telewizyjny bez problemu może być wykorzystywany do odbioru telewizji cyfrowej. Oczywiście zmiana kanałów odbywa się tutaj nie pilotem od telewizora, ale tym dostarczanym przez producenta STB.

Telewizja na świecie - jak powstawała.

Jednym z pierwszych osób, które przyczyniły się do postania telewizora, bo oczywiście bez niego nie było by telewizji, był Anglik William Crookes. To on w 1878 roku wynalazł lampę elektronową emitującą promieniowanie katodowe. W 1884 roku w Niemczech Paul Nipkow zbudował urządzenie do mechanicznej analizy obrazu, tzw. tarczę Nipkowa. Była to obrotowa tarcza ze spiralnie umieszczonymi otworami. W tym samym kraju, ale w 1897 roku Karl Ferdinand Braun zmodyfikował lampę elektronową Crookesa, tworząc prototyp kineskopu. W 1906 roku w Rosji Boris Rosing eksperymentował z tarczą Nipkową i lampą elektronopromieniową i udało mu się przesłać pierwsze obrazy telewizyjne, były jednak bardzo złej jakości. W USA Vladimir Zworykin wynalazł pierwszą elektronową lampę analizującą obraz, był to ikonoskop. Stało się to w 1923 roku.3 lata później John Logie Baird zademonstrował działający system telewizyjny, używając mechanicznej tarczy Nipkowa do analizy obrazu. W 1928 roku doszło wreszcie do powstania telewizji kolorowej. Zademonstrował ją Baird.
Po odkryciu tych wszystkich wynalazków umożliwiających przekazywanie obrazu teraz nadeszła pora na ich rozpowszechnienie. Mając telewizor trzeba było go pokazać ludziom i stworzyć możliwości do odbioru telewizji.
W 1929 roku BBC rozpoczęła eksperymentalne nadawanie programu telewizyjnego, stosując system Blaira. W 1936 roku BBC zaczęła wreszcie regularne nadawanie programu telewizyjnego z Alexandra Palace w Londynie. W 1940 roku w USA rozpoczęto nadawać eksperymentalne transmisje telewizyjne w kolorze, stosując obecny system odtwarzania kolorów. Tymczasem w Polsce w 1952 roku Telewizja Polska zaczęła regularnie nadawać programy telewizyjne. 1953 to rok, w którym zaczęto nadawać kolorowy program telewizyjny. W 1956 doszło do wyprodukowania pierwszego magnetowidu. Uczyniła to kalifornijska firma Ampex Corporation. 6 lat później satelita TELSTAR przekazał przez Atlantyk pierwsze sygnały telewizyjne. W 1970 roku firmy Decca z Wielkiej Brytani i AEG-Telefunken z RFN poinformowały o zbudowaniu perwszego systemu nagrywania i odtwarzania płyt wideo. System ten dopracowano jednak w latach 80. kiedy zaczęto stosować laser do odtwarzania płyty..W 1973 BBC i Independent Television wprowadziły w Wielkiej Brytanii pierwsze na świecie systemy teletekstu. 2 lata póżniej firma Sony wprowadziła system kaset wideo do użytku domowego. Tego samego roku poczta brytyjska(British Telecom) oznajmiła o wprowadzeniu systemu umożliwającego oglądanie danych na ekranie TV. 1979 roku japońska firma Matsushita opracowała płaski, kieszonkowy odbiornik TV w którym zastosowano wyświetlacz ciekłokrystaliczny. W 1986 roku wprowadzono cyfrowe systemy transmisyjne i udoskonalono systemy teletekstu. A już 3 lata później rozpoczęto w Japonii nadawać programy telewizyjne w wysokiej rozdzielczości obrazy, tymczasem w Wielkiej Brytanii wprowadzono telewizję satelitarną. W roku 1990 BBC wprowadziła cyfrowy system stereofoniczny (NICAM). Wprowadzono europejski system MAC. Umożliwiał uzyskiwanie ostrzejszego obrazu i większej liczby danych i liczby ścieżek dźwiękowych. Wreszcie w 1992 roku w USA zademonstrowano w pełni cyfrową telewizję wysokiej rozdzielczości.
Tak doszliśmy do naszych czasów, w których każdy może mieć telewizję cyfrową. Telewizje kablowe i sygnały satelitarne docierają do większości mieszkańców Europy i USA. Można ją też odbierać przez Internet. Jak potoczą się jej losy w przyszłości? Telewizja stanie się interaktywna. Będzie można wybierać filmy czy mecze piłki nożnej samemu. To my będziemy wybierać to co chcemy oglądać. Nie będziemy musieli chodzić do wypożyczalni, by obejrzeć żądany film. Telewizja upodobni się zatem do sieci. Nad programami interaktywnymi pracuje już BBC.

Jak powstawała telewizja w Polsce

Za pioniera telewizji w Polsce należy uznać Jana Szczepanika zwanego "polskim Edisonem", który w 1897 roku opatentował w Brytyjskim Urzędzie Patentowym (patent brytyjski nr. 5031) "telektroskop" - "czyli aparat do reprodukowania obrazów na odległość za pomocą elektryczności". Pierwszą w historii Polski transmisję telewizyjną przeprowadziła w 1931 roku rozgłośnia Polskiego Radia w Katowicach. Pracami eksperymentalnymi kierował inż. Twardawa.
Dopiero później prace nad uruchomieniem stacji telewizyjnej w Polsce rozpoczęły się w 1935 w warszawskim Państwowym Instytucie Telekomunikacyjnym oraz Polskim Radiu. W 1936 zbudowano nadajnik na warszawskim wieżowcu Prudential. Już 1937 na szesnastym piętrze tego wieżowca rozpoczęła działalność eksperymentalna stacja telewizyjna, korzystająca z anteny zainstalowanej na dachu. Kierownikiem stacji został Władysław Cetner. Pokaz próbnej transmisji telewizyjnej odbył się 26 sierpnia 1939 roku w Warszawie z udziałem Mieczysława Fogga.
Była to telewizja mechaniczna nadająca w standardzie 120 linii, nadawano m.in. film z telekina "Barbara Radziwiłłówna" z Jadwigą Smosarską w roli głównej, w tym czasie trwały prace nad telewizją elektroniczną 343-liniową. Rozwój prac badawczych nad telewizją, które były bardzo zaawansowane (przewidywane uruchomienie stałego programu – rok 1940), przerwał wybuch II wojny światowej.
Do prac nad polską telewizją powrócono w roku 1947. Prace w Państwowym Instytucie Telekomunikacyjnym (później Instytucie Łączności) prowadzone były pod kierownictwem Janusza Groszkowskiego i Lesława Kędzierskiego. W 1952 przy ul. Ratuszowej 11 w Warszawie powstało doświadczalne studio, powołano też pierwszy zespół programu telewizji. Pierwszy program został wyemitowany 25 października 1952 roku o godz. 19:00 (w przeddzień wyborów do Sejmu). Wówczas z Instytutu Łączności nadano 30-minutowy program muzyczno-baletowy, który był odbierany na 24 odbiornikach rozmieszczonych w klubach i świetlicach.
Trzy miesiące później – 23 stycznia 1953 – zainicjowano regularną emisję programu polskiej telewizji (pół godziny raz na tydzień). Po roku – 22 stycznia 1954 – uruchomiono Doświadczalny Ośrodek Telewizyjny z własnym zespołem dziennikarskim – to już z budynku przy placu Powstańców Warszawy 7 specjalnie na potrzeby nowo powstającej instytucji odbudowanym i powiększonym po zniszczeniach wojennych dawnym banku. Program ośrodka emitowano początkowo raz w tygodniu, a od 1 listopada 1955 – trzy razy.
Dopiero rozpoczęcie emisji przez Warszawski Ośrodek Telewizyjny 30 kwietnia 1956 umożliwiło dostęp do programów TV większej grupie odbiorców. Zasięg stacji wynosił ok. 55 kilometrów. WOT emitował program 5 razy w tygodniu. 1 maja 1956 pracę rozpoczyna Telewizyjny Ośrodek Transmisyjny ze stacją nadawczą umieszczoną na Pałacu Kultury i Nauki. Wysokość masztu sięgała 227 metrów.